ben her pazartesi ölüyorum nihan uyanmaya yakın her dakikanın senin saçlarından değil de ölü bir zamandan artması yokluyorum ellerini yerindeler gözlerin uykulu her sabah başarıyorlar kendilerini yeniden aramızdaki boşlukta bir sabah sıkışmış yatıyor uyandığımda bitmiş oluyor gün diyorsun kurulmayı unutmuş bir saat gibi uyukluyorsun gözlerim ağrıyor yokluğundan nihan böyle karşımda durup bir zamanlar olmuşsun sonra da ağrılığı kalmış yalnız o yokluğunun ölü bir kimse misin solmuş güzellik mi yoksa kalk gidelim şehirden desem önce dolmuşa binmemiz gerekiyor yürüyerek çıkılmıyor bu şehrin sokaklarından biz şimdi kaç para ediyoruz ikimiz nihan evi geçindirmeye yetecek mi yorgunluğumuz yat nihan yat biraz daha uyu bugün pazar belki uyuyarak kurtulursun bu berbat dünyadan biz yokuz nihan hiç olmadık biz yarım kalmış yataklar sessiz arkamızdan
inanç avadit