anladım, ev içimde nasıl bir yer orada kimler konuşur yaşlı kurtlar ne der kimin dizleri ağrır kışın kimin gözleri görmek istemez artık dünyanın renklerini yeni bir kelime öğrenmeyi kim istemez kim her gece mezarını kazar gibi açar yatağını insan ölmeden ölebiliyormuş anladım bunu. bir mutfağın sessizliği özlenebilir soğuk bir akşamda üşümek özlenebilir kendini doğradığın bir akşam en çok yaşadığın akşam olabilir ama insan ölmeden de ölebiliyormuş bak yaşıyorum hâlâ. sen kimi gömdün şahsi mezarlığına kimler çürüyor şimdi arka bahçende hangi hayaletler şarkı söylüyor unuttun mu seslerini gözlerini kaçırışlarını onlar senden bir tebessüm beklerken dişlerinden gelen gıcırtı ağrıyan şakakların bitap düşmüş sinirlerinle bak yaşıyorsun hâlâ oysa konuşmuştuk insan ölmeden de ölebilir bak buradasın hâlâ. tırnaklarını geçirdiğin yaşam inatla inatla umursamaz inatla unutkan ama kendini dayatıyor sana bir milyar nöronun birden acıyor ölü hücreler mezarlığı bir kanser bahçesi için arka bahçenden
inanç avadit