buradan kurtulmak bize kaldı

Aklından bir fil tut ve unut şimdi Eve dönüyorum Benimle gel Her şeyin başladığı o yere geri dönelim Yüzümün her ayrıntısını yapan oydu Başka bir çağın vebasına yakalanmadan çok önce… Mümkünse eğer havada kalmış bir şeyler Seçilebilecek kadar yakın Önemsenmeyecek kadar hafif Kendini unutturacak kadar ağır Hatırlayan ölür Hatırlayan ölür Aklından bir rüya tut ve unut şimdi. Eve dönmenin kokusunu Kızarmış yağın, çöpteki portakal kabuklarının Unuttum Suçun titreşimleri yayılıyor hâlâ Aklımdan bir şey tut ve unut şimdi. Perdelerin mümkün olmayan beyazlığını Odaların temizliğini Mutfağın düzenini Sanki kendisi oluyormuş gibi her şey: Bir odadan başka bir odaya geçerken ihmal edilen o şeyi O şeyi unutturan her şeyi Bir yara olarak yaşanan bunca şeyi Sen eşittir bir boşluk ve bir boşluk daha Yan yana durup da Hiçbir şey etmeyen o şeyi Hatırlayan ölür ve çarpı iki...

  Ah çekmek ibadetidir bedenin Ben sana içimde bir köpek ölüsü besliyorum Karanlık nemli ve sessiz etlerle Pencereler kapalı Koku külçe hava katı rüzgar camdan Sana sefaletin envanterini çıkarıyorum Ellerim ellerimden başka yazacak bir şey bulamıyor. Sana yoksulluğu nasıl anlatabilirim? Ekmek bittikten, su bittikten sonra başlamıyor yoksulluk Seçimlerin yok olduğu yerde başlıyor o soğuk oda O boş oda o yokluğuyla nasıl saldırabiliyor insanın ruhuna? Hiçbir şeyin olmamasını hangi sözcükle anlatabilirim sana? Olmayan bir sözcük bulmalıyım buna Biraz düşünmek için zamana ihtiyacı oluyor insanın Zaman bedava Zamandan bol bir şeyim yok Bomboş, eşyasız, giysisiz, yemeksiz, sonsuz ve düşman bir zaman yalnızca.