ne bir gölge kaldı ne bir anı bu çöplükte; beden bellektir, uçurtma da saklar içinde, atılmış şeyler de, çocukluğun en durmaz yerinde kırılmış bir gün, i̇nsan hatırlamaktır, i̇nsan hatırlamaktır diye bağırıyorlar caddelerde, bir hatıra kendilerini hatırlatıyor onlara, kendini hatırlıyor bir hatıra; göğüs boşlarında bir zangoç, duygularını taklit ediyorlar, uyku boşlarında bir zaman dalıyorlar sabaha karşı, ve sonra söz veriliyor onlara çan sesleri için. odunlar kuruydu ateş yaktık, göğün yırtıldığı yerden gece dikti, biz söktük, “olduran dünyayı bu ne” dediler, bu yumuşak karanlıkta, bu acımasız aydınlıkta. nereye dökülüyor bu çöp, ötekıyısı nerede zamanın.
inanç avadit