buradan kurtulmak bize kaldı

Unutulmuş bir hayvan gibi uyudu.  Koltuğa büzüşmüş eski bir hayvan ve buruşuk bir deriyle uyandı. Dünyaya ilişmek için zamana ihtiyacı vardı. Yalnızca biraz zaman. Kafasını toparlamasını sağlayacak, nesneleri ve kavramları yeniden tasnif edecek, her şey ancak yerli yerine oturduktan sonra Dünya kabul olunacaktı. Her şeyi anladıktan sonra. Bu kez doğru anladıktan sonra. Anneleri, çocukları ve belki babaları da. Diğer canlıların kategorik olarak daha üst bir hiyerarşide olması gerekiyordu bu kez. Çünkü doğal düşünce onlara aitti. Doğal Düşüncenin önemini yavaş yavaş kavrıyordu. Doğal Düşünceyi en üst basamağa yerleştirdikten sonra araçların olmaları gereken, almaları gereken anlama kendiliğinden ulaşacaktı. Portakalın ne olduğu da bu biçimde anlaşılacaktı. Bıçak ilk kez doğru kavranacaktı. İnsan ilk kez kendine dokunmuş olacaktı. Tanrısal parmak kırılmalı ve kangren olana dek bırakılmalıydı. Her şey yalnızca buradaydı. Göksel Babalar tarihin çöplüğünden çığlık atmayı bırakmalı ve artık s

Seni ilk ve son kez seviyorum Güneş ışınlarının deldiği bu bedenle Nefes alamayan bir yanımın ölü Diğer yarımın da kayıp olduğunu kabul ederek Ve bir insan olduğunu bunun varsayarak Seni ilk ve son kez seviyorum Evet bir koru havalanmıyor belki artık Evet bir sokağı hatırlayıp ürpermek yok Evet yorgunuz ikimiz de bu yaşayamamaktan Bu hayat sandığımız hayatta kalmaktan Bu ibaretten bu anti ibadetten bu allahsızlıktan Sana inanarak söylediğin yalanlara Dünyaya ilişiyorum Dünyayla ilişkili ne varsa kabul ederek önce Hepsini reddetmek gerekliliğine Seni de yetiştirmiş bu ortak yalanlarla Adına insanlık denen bu varsayımla Yüzler kıyafetler arasında Seni ilk ve son kez seviyorum Uzun bir yola çıkmıyorum dur benimle Çay koyuyorum kahve koyuyorum İdamımı sırtımda taşımıyorum diye Anlaşılmıyor sevgi Bunu haklı çıkaracak hiçbir şey yok Hiçbir şey bulamadım hikayenin hiçbir yerinde İçimde unuttuğun bıçak Karnıma sapladığın gül Biri kör paslı diğeri solgun Seni ilk ve son kez seviyorum