buradan kurtulmak bize kaldı

dünya güzelmiş öyle diyorlar. öyledir elbet, hiç bilmiyorum, gözümü yolda açtım sanki, evsizlik evim, toz toprak açlık kıyafetim oldu. yedi yaşımda çöpe çıkmaya başladım. karton kutuları ayıklarken yemek artıkları bulaştı ellerime, bu arkamdaki binalarda oturanlar yediler onları, ellerime bulaştı salyaları, nefret ederler benden bu yüzden, salyaları bulaştığı için ellerime, ben de olsam ben de kızardım, dünyalarını kirleten bir şey görüyorlar bende.

Zaman bitti durmak başladı: kan durdu ölü, dünya bitti söz, yol bitti çöl, yön bitti beyaz bir boşluk, ben hep kazayı bekledim Başlayan ve biten boşluklar arasında. Ben bu kazayı başıma gelsin diye A noktasından B noktasına giderken O kusursuz X noktasında kafa kafaya gelelim diye Kaç gece kaç sabah kaç yama Aç karnına Kaç kilometre boyunca ilmek ilmek yürüdüm Adım adım ördüm geleceği Ben bu kaza için Yolumu gözden ayırmam Ben bakmakla oluyorum Bıkmakla oluyorum yok Görmekle çileli yürümekle bitmez bir iştah var ayaklarımda Oturdum arkama yaslandım Son hızla gittiğim bu karanlık Benim has bahçem bu karanlık Artık olunmuş bunun bir çaresi yok Yolunmuş bir tavuk gibi bırakılmışım dünyaya Bir düşüşüm yedi yıl sürüyor: Yaşamak kaçınılmazsa bir kazadır Yoksa ufak bir yanlış anlama Geri dönüş her zaman vardır: Şansa bırakmayayım diye santim santim Adım adım sokak sokak Her bir kum tanesine bir görev ekledim Her rüzgarı bir neden belledim Geç kalmaları, anahtarları evde unutmaları Vakitsiz öl