buradan kurtulmak bize kaldı

sevgilim dünya çok sıkıcı bir yer sevgilim sıkıntıdan ölmemize ramak kala film başlıyor sevgilim erteliyoruz hiçbir şeyi yok bir yenisi gitmelerin senin dudak bükmelerinden artıp benim kaybetmeye mahkum zarlarıma konan: zar atmak ilk belirtisi kaybetmenin   ve uyanmak kabul etmek yeni günü - siz de bir lira farkla biraz daha insan üç taksitle biraz daha mutlu on yıl vadeyle kocaman ve daha sarışın bir aile olabilirdiniz, diyordum hiç şüphesiz bir eleştiriye girişti bu senin dipnotlarından artıp benim satırlarıma sızan yazmaya başlamak: kabul etmek asla anlatamayacak olmayı açılmış ve henüz kapatılmamış bir parantezdin sen açılmış ama kapanacak bir kesik katlanılamaz bir pazar büyüyordu içinde varlığını kanıtlayacak bir formül yoktu bir formül yaşadığının belirtisi olarak can sıkıntın vardı biraz kemerli bir burnun ama yine de güzelliğin kanının içinde akması saçlarının uzaması ve tırnaklarını yemen vardı görünürde hiçbir sorun yoktu

Dünyanın bütün pazarları birbirine benziyor. Tanrı haftanın günlerini yaratırken tek bir pazar yaratmış ve onu bir kere kopyalayıp sonsuz kere yapıştırmış gibi. Ama o pazar hayatımda yaşadığım tek ve bu yüzden en farklı pazardı. O Ses'i izliyordum, Özden banyoda saçlarını kurutuyordu. Sehpadaki şarap kadehine uzanırken bir anda onları orada gördüm. Her sağlıklı insan gibi yerimden sıçrayıp çığlık attım. Çığlığım bittiğinde fön makinesinin sustuğunu fark ettim, Özden salon kapısında elinde fön makinesi ile dikiliyordu. Ağzı şaşkınlıktan yarım açık kalmıştı. Gözlerini odadaki iki kişiden ayıramıyordu. “Siz, siz…” diye kekeledim ve sustum. “Siz” dedim tekrardan gücümü toplamaya çalışarak, “ne, ne… ne zaman girdiniz içeriye?” “Halı için geldik” dedi kadın, adamla birlikte gülümsediler ve devam etti, “şaka, biz hep buradaydık.” Sesinde belli belirsiz bir aksan var gibiydi. Özden elinde fön makinesi, arkasında fön makinesinin kablosunu sürükleyerek yanıma geldi. Odadaki insa