mutsuzluk

sevgilim dünya çok sıkıcı bir yer

sevgilim sıkıntıdan ölmemize ramak kala film başlıyor

sevgilim erteliyoruz hiçbir şeyi

yok bir yenisi gitmelerin

senin dudak bükmelerinden artıp benim kaybetmeye mahkum zarlarıma konan:

zar atmak ilk belirtisi kaybetmenin 

ve uyanmak kabul etmek yeni günü

- siz de bir lira farkla biraz daha insan

üç taksitle biraz daha mutlu

on yıl vadeyle kocaman ve daha sarışın bir aile olabilirdiniz, diyordum

hiç şüphesiz bir eleştiriye girişti bu

senin dipnotlarından artıp benim satırlarıma sızan

yazmaya başlamak: kabul etmek asla anlatamayacak olmayı

açılmış ve henüz kapatılmamış bir parantezdin sen

açılmış ama kapanacak bir kesik

katlanılamaz bir pazar büyüyordu içinde

varlığını kanıtlayacak bir formül

yoktu bir formül

yaşadığının belirtisi olarak can sıkıntın vardı

biraz kemerli bir burnun ama yine de güzelliğin

kanının içinde akması

saçlarının uzaması

ve tırnaklarını yemen vardı

görünürde hiçbir sorun yoktu işte

biyolojik yasalar tıkır tıkır işliyordu

bir estetik cerraha da görünebilirdik

bir mutluluk anında dondurup gülüşlerimizi

tam alnımızın ortasına zehirli bir iğne batırıp

sonsuza dek mutlu da olabilirdik

esenlikle kalabilirdik etleri yeryüzüne dökülmeyen bir yaşlı kişi olarak

yaşlılığın icadı gerekliydi çünkü

artık işe yaramak ikincil önemdeydi

bir şeyleri biraz daha fazla kemirebilmekteydi her şey

senin ilerlemenden artıp benim karamsarlığıma sızan ne varsa

aldım, iç sıkıntıma koydum

bir film daha başladı

aldım, kumandayı baş ucuma koydum

saatin biten pilini değiştirmek, almak, kabul etmekti zamanı, aldım, kabul ettim

yapacak bir şey yoktu görünürde

en utanç verici anlarıma sansür koydum:

şimdi beni iyi bir adam diye biliyorsun inançsızlığını askıya alarak

şimdi seni iyi bir kadın olarak biliyorum bütün bu hikayenin tek bir saniyesine bile inanmayarak