ah acıyan eller değil çiçekler,
ah onlar kanıyor,
sanki bu bir kirlenme değil de bir şakaymış gibi ah.
yapış yapış gerçekliğinde onun,
odaya senin bir doğa olayı olman giriyor ah;
baş köşeye oturuyor benim ben oluşum.
senin sen oluşun başka bir köşede.
kafamı kaldırıp sana doğru bakmaya ah.
ne sanıyorsun bunu bilmiyorum,
sen o çiçeğin ölümünü tutuyorsun elinde,
ben içimdeki dağın bittiğini anlıyorum.
birçok atasözleri, birçok teoriler,
pratikte karşılığını buluyor bulmuyorum
gözlerim yanıyor nezaket bilmeyen aniliğinden
o ağır kapıyı bırakışın üzerime
ah.
içimin ayazında yarım kalmış köpekler,
kendimi kurtardım,
onlarla birlikte donmuyorum.
Yorumlar