canavarlar

                                                                                                      "dün merdivenlerden çıkarken, 

                                                                                                       orada olmayan bir adam gördüm. 

                                                                                                       bugün de orada değildi. 

                                                                                                       keşke, dedim. keşke gitse..."

kıyıya vurmuş bir insan ihtimaliydi hepsi

-bir miktar evrensel kaderden, uçuşmalardan, zerrelerin uzun yolculukları sırasında geleceği 

hazırlayan çarpışmalardan, bir miktar insan karşılaşması, biraz salgı transferinden ve kan 

bağlarının ağzına sıçmasından yapılacak ve mutlu olacaktı- 

bir miktar tesadüf ve, ta taaa

sonra başka şeylerin yolların işlerin düşüncelerin girmesi oldu araya:

yol bu, insan bu yoldur. dediler.

ben bir şehirden başka bir şehre gitmenin imkansızlığını yoruldum

kavafis desem de anlayabilen birileri çıkardı muhakkak. demedim.

onun yerine yolların tam ortasında sonsuza kadar duran köyleri işaretledim,

en yakın yerleşime üç saat uzaklıktaki benzin istasyonlarını,

şehirlerarası yollarda kavun satan adamları,

nasıl yaşadıklarına bir türlü anlam veremediğim kim varsa hepsini bir bir işaretledim aklımda.

uydu görüntüleri üzerinden dünyayı dolaştım

odamın duvarına dünya haritası astım

bu büyük, sefil, görkemli ve anlamsız hikayenin hangi yanına düştüğümü tam olarak

boşuna dönüp duran bu kaya parçasına bir miktar fren izi, kalp ve eşya bırakarak 

sanırım ben de yol aldım

telefonlar ettim kayıtlar tuttum alamayacağım intikamlar biriktirip, sonra seni ve hayatıma giren tüm senleri hayatımın neresine koyduğumu unutttum

uydurulmuş ve hemen sonra kimseye anlatılmadan unutulmuş bir masalda geçen o karanlık, 

korkunç ormanı düşledim - gidebileceğim daha güvenli bir yer yoktu

ama önce omuzlarım ve beni bana bağlayan külçeden uçurtma da tutamadığı için köklerimi 

toprakta

hiçbir yere gidemedim

aklımı delirdim

sonra bulduğum birkaç manzara parçasına anılar ekleyip güncelledim kendimi:

yol yokmuş suret yokmuş asıl yokmuş ormanın bir ruhu yokmuş 

yavaş da olsa anlıyorum şimdi

aklımda kuruttuğum göl ve öğle araları öyle istediğim için

yarım kalmışlık anlarında adımı hatırlayıp kendimi yokluyorum

kendime kendimi hatırlatıyorum

bilmediğin sorulara cevaplar bekliyorum

sanma

henüz o kadar canavar değilim

ama dişlerim de eskisi kadar kısa değil

bir canavarla bir ihtimal arasında kıyafetler biçiyorum kendime

bana benzeyen pantolonlar

sana sarı kantaron çiçekleri

iyi gelsin diye eski yaralarına

ne iyi gelir diye soruyorum kendime 

bu boşluktaki yırtığa

zürafaların 

iki metre yükseklikte bulunan beyinlerine kan pompalamak için 

yaklaşık 60 santimetre uzunluğunda

ve 11 kilogram ağırılığında bir kalbe ihtiyaçları vardır

ve hepsi yalnızca yaprak yiyebilmek

ve gerektiğinde hızlı koşabilmek içindir


şerhh5