Seni ilk ve son kez seviyorum Güneş ışınlarının deldiği bu bedenle Nefes alamayan bir yanımın ölü Diğer yarımın da kayıp olduğunu kabul ederek Ve bir insan olduğunu bunun varsayarak Seni ilk ve son kez seviyorum Evet bir koru havalanmıyor belki artık Evet bir sokağı hatırlayıp ürpermek yok Evet yorgunuz ikimiz de bu yaşayamamaktan Bu hayat sandığımız hayatta kalmaktan Bu ibaretten bu anti ibadetten bu allahsızlıktan Sana inanarak söylediğin yalanlara Dünyaya ilişiyorum Dünyayla ilişkili ne varsa kabul ederek önce Hepsini reddetmek gerekliliğine Seni de yetiştirmiş bu ortak yalanlarla Adına insanlık denen bu varsayımla Yüzler kıyafetler arasında Seni ilk ve son kez seviyorum Uzun bir yola çıkmıyorum dur benimle Çay koyuyorum kahve koyuyorum İdamımı sırtımda taşımıyorum diye Anlaşılmıyor sevgi Bunu haklı çıkaracak hiçbir şey yok Hiçbir şey bulamadım hikayenin hiçbir yerinde İçimde unuttuğun bıçak Karnıma sapladığın gül Biri kör paslı diğeri solgun Seni ilk ve son kez seviyorum
inanç avadit