Kendiliğinden gelişen günlerin ışığı soldu Hatırlıyorum 2010 sonbaharını Karşıyaka’dan Bostanlı’ya yürüdüğümüz o kalabalık grup Sanki herkes mutluydu Yolda başka tanıdıkları görmenin sevinci Bir yerde yeterince uzun vakit geçirmiş olmanın verdiği güven Akşam ışığının yumuşak başlı aydınlığı Serin havanın dostluğu Bir arkadaş grubunun havadan sudan konuşmasındaki o güvenli alan Kendiliğinden gelişen günlerin ışığı soldu Şimdi s onsuz bir pazar günü hissiyle doldu dünya Sürekli olarak tekrar eden bir son duygusu taşıyarak Ne kalır bilmiyorum alışılmış bir yaşamdan geriye Eskisi gibi sarılmak Eski konuşmaların gücü Eski gülüşmelerin parlaklığı Ne kaldı Dağılan kalabalıktan havaya saçılan Kahkahaların izi kaldı palmiyelerde belki Hepsi bu
inanç avadit